کد مطلب:28188 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
تأكید بر این نكته، از آن روست كه بگوییم و تأكید كنیم كه حكومتی می تواند ادّعا كند از حكومت علی علیه السلام الگو گرفته و سنّت شناسانه بر سیره آن بزرگوارْ اقتدا می كند كه سردمداران آن، به عدالتْ بیش از هر چیز، اهمیّت دهند و برای گسترش عدل و توسعه قسط و همه گیر ساختن داد، از هیچ كوششی دریغ نورزند؛ نه در بیان و كلام - كه امروز سرفصل شعار بسیاری از مدّعیان است -؛ بلكه در عمل، كردار و تعامل با مردم و در تمام لایه های اجتماع، كه همچون كیمیا نایاب است. حكومتی می تواند مدّعی عدالت گستری باشد كه عدالت را با تأویل و توجیه، به مسلخ نبرد و عدالت را به پای مصلحت، قربانی نكند. در نظام علوی و در آموزه های آن «عدالت مجسّم»، هیچ مصلحتی بالاتر از مصلحت اقامه عدل نیست. حكومتی می تواند مقتدای خود را علی علیه السلام معرّفی كند و رهرو علی علیه السلام باشد كه با مقدّم داشتن عدالت بر مصلحت و پای فشردن بر اجرای عدالت، علی رغم جوسازی ها و غوغاسالاری ها، آهنگ حكومت جاودانه بر دل ها را داشته باشد، نه با ترجیح مصالح بی بنیاد، قصد حاكمیت زودگذر بر «تن»ها را.
عدالت، محوری ترین، استوارترین، بنیادی ترین و شامل ترین مسئله سیاست و حكومت علوی است. نام مقدس امام علی علیه السلام، آن چنان با عدالت در آمیخته كه علی، عدالت را تداعی می كند و عدالت، علی را. عدالت، آمیزه هماره زندگی علی علیه السلام بود و او در راه اجرای عدالت و گسترش قسط، شهد شهادت نوشید.